eerste dag weeshuis

hallo allemaal,
ik zal jullie nu even wat vertellen over hier.
mijn motivatie voor een mooie blog is helemaal weg. ik had een blog geschreven wat in de krant kon zo goed en mooi, en toen het lange verhaal bijna af was..viel me verhaal weg.
Grrrrrrr zo irritant. dus vol fouten en af en toe onzin heb ik dit getypt. maar serieus wel de moeite om te lezen denk ik haha.
als eerste wou ik wat vertellen over het gastgezin enzo maar dat is nu te veel.
laat ik maar vertellen over de eerste dag bij het weeshuis in sillinga:

we stapte op een gammel fietsje naar het weeshuis. ja echt waar in afrika op een fietsje naar werk, hoe gaaf is dat! (en lekker nederlands ook) maar goed. je stapt op je fietsje en vanaf dat moment lijkt het alsof je in een film zit. een prachtige oranje zand weg met daarom heen een prachtige natuur! en dat is niet alles, zo passeer je een aantal vrouwen die van alles en nog wat dragen op hun hoofd, ook dragen ze vaak afrikaanse doeken.daarnaast gaat er zo af en toe een scooter of bus aan je voorbij, wat een gigantische oranje stof wolk achter zich laat.. (ondertussen zit ik helema onder het oranje zand en zag ik voor een minuut lang niks meer.. normaal vet vervelend maar ik genoot er wel van)
maar als er mensen aan je voorbij gaan dan begroeten ze je allema, ze zwaaien, glimlachen of roepen ; saleminga, how are you? 'goodmorning' 'good afternoon' ' you're welcome'..( saleminga of hoe je het ook schrijft betekent: blanke)
anyway prachtig toch. geitjes steken over, de zon, de warmte, de mensen de mooie omgeving,de leuke mensen.. echt super gaaf! ( we laten even achterwegen dat er een gammel fiets kapot ging en er mensen terug moesten in die hitte op dat zand, en er in de hitte gewacht moest worden , want dat klinkt weer zo negatief maar dat hoort er juist bij.. en het was ook niet zo erg want ten eerste: hier leeft toch niemand op tijd, en ten tweede: als ik hier op een stevige mooie
(elektrische) fiets zou fietsen is het ook niet echt. anyway maakt ook niet uit,

je komt daar aan:
kinderen schreewen en hangen aan je fiets..
en dan begint de ellende want vanaf dat moment gaan er 1000000 gedachtes tegelijk door je hoofd heen komen.

HOE HET HOORT:
het is normaal dat de kinderen op school zitten dat jij klusjes kan doen.. (afwassen,kleding wassen, schoonmaken, helpen bij het koken, waterhalen etc) en daarna komen ze van school en kan je met ze spelen.

HOE HET GING:
we dachten aan pauze dus er werd eerst gespeeld met de kinderen, maar die gingen niet meer weg (de leraar was er helemaal niet).een aantal hebben dus wat taken gedaan en een paar hebben gespeeld en gesproken met de kinderen! Dat LIJKT dus niet heel erg belangrijk.maar dat is het dus wel.
want de manier waar op het er daar aan toe gaat, zeg voor mij genoeg :
HIER IS SPRAKE VAN SLECHTE TOT WEL GEEN OPVOEDING, EN IK HEB HIER SLECHT
ONTWIKKELDE KINDEREN VOOR MIJ STAAN.
dat is het samengevat.


wat trouwens mijn taak voor die kinderen dus ineens heel belangrijk maakt.
dat ze aandacht krijgen, leren spelen met anderen, communiceren, leren lezen etc is er dus kats niet bij.

hoe het zit:
ongeveer 15 jongens slapen samen in een kamer op het zelfde matras, deze kamer heeft het formaat van ongeveer mijn slaapkamer. deze situatie is voor de meisjes het zelfde!
een wc is er niet, ze plassen dus gewoon maar ergens..
degene die voor ze zorgt: die is er verdomme niet eens... (al 2 maand niet) en de vrouw die kookt die ja die kookt. ze is totaal niet sociaal naar ons toe, een ziet de kinderen (net als ons ) niet staan. mijn naam weet ze niet eens.. hoe kan ik nou aan de slag als er niemand is die mij opvangt en met mij taken doorneemt en mij hard laat werken -.-. maar IK RED ME wel, ik haal dat mes wel uit het hand van een kindje en zoek zelf werk. MAAR DIE KLEINE KINDEREN NIET. sociaal doen, normaal leren eten, leren spelen, voetballen aardig doen, niet pesten, leren lezen eb oefenen met hoofdrekenen dat kan je daar echt vergeten. ik zie gewoon 30 kinderen waarvan de meeste kindjes worden geleid door de oudere of zitten alleen in het zand, stommig of ellendig te zijn. niemand die goed voor die kinderen zorgt.
wat mijn taak dus ineens super belangrijk maakt.

want jij moet dus voor deze dingen zorgen, (die voor ons vanzelfsprekend maar natuurlijk wel van belang zijn) en aan die kinderen mee geven. maja alles is zo slecht voor elkaar waar begin je? wat doe je? 30 kinderen staan voor me? dat kind heeft een mes vast? daar zit een klein kindje alleen en word bijna keihard geraakt door de bal tijdens het voetballen van anderen. ik wist niet wat ik moest doen dus ik ben maar even met ze gaan spelen en denk er nog over na, alles loopt zo onbegrijpelijk ..

EEN GOED GESPREK:
ik zag een ouder meisje en besloot met haar te gaan praten ookal was ze geen wees, ik wist dat ik met haar WEL kon praten. na een beetje voetballen en lummelen met wat andere kinderen ging ik met haar in gesprek..
even kort samengevat uit dit gesprek kan ik zeggen:
moeder is op jonge leeftijd overleden, vader heeft ze nooit gekent ze woont in het dorpje sillinga( ook in zo'n middeleeuws klei hutje dus)
ze was in wulungu naar de basisschool gegaan(ze heeft het dus vast goed getroffen want ze zat niet in dr eigen dorpje op school, en had de keus voor een betere.. die in wulungu.
in wulungu zit ik nu dus dat is uurtje lopen denk ik) maar ze woonde dus bij dr opa... (mensen worden hier niet zo oud dus het is te hopen dat hij nog leeft als ze eindelijk dokter is ) ze deed de 1e 2e en 3e klas in bolga tanga ( 3 kwartier met de auto) en gaat volgend schooljaar beginnen aan de 4e 5e 6e in tamale (2 a 3 uur met de auto), en was net wiskunde bij grafieken en formules. gek dat je voor je basisschool & middelbare al 3 andere plaatsen dan je woonplaats af moet om fatsoenlijk les te krijgen is toch gek!?.
verder:
ze heette: en was 15 jaar.
ze vertelde ook dat ze vandaag niet naar school was gegaan van wege hoofdpijn maarhet wel leuk vind op school en erg goed was op school, ze haalde altijd 80% a 90% van de toetsen, dat je een van de beste bent heeft dat ook weer een naam maar dat is even kwijt. maar goed ze wilde dokter worden. dit gesprek ging allemaal via engels en heel soms even tekenen in het zand en onze namen schreven we met een pen op een bankje.. ik zei dat ik het leuk vond dat ze dokter wou worden, en dat ik het super goed vond dat ze zo met mij kon praten in het engels en ze trots op zich zelf kon zijn..
en dat ik hoopte dat ze uiteindelijk dokter word. hiervoor vroeg ze nog verlegen om school sandalen. maar ik heb vertelt dat ik ook alles heb gedaan om deze reis te kunnen betalen en zulke dingen graag zou willen kopen voor iedereen maar dat natuurlijk niet kon kopen.. en mensen maar denken dat wij blanken super rijk zijn, terwijl ik hier ook gewoon voor gewerkt heb. ( ik had een paar best kunnen kopen maar dat is niet eerlijk voor de rest, en ik sta door deze reis in de schuld
dus was niet van plan alle kinderen van sillinga te voor zien van schoenen hahah. anyway was wel gek gesprek met iemand van ongeveer mijn leeftijd..
ook heb ik deze week met een meisje bij ons op de compound gesproken genaam Rahann,
. Ze is 18 jaar, heeft geen ouders meer sinds haar 12e en heeft ze eigenlijk ook niet echt gekend. Toen ze 3 was, stuurde haar ouders haar namelijk al naar een tante in Tamale om daar naar school te gaan. Ze heeft nog 4 oudere broers en 1 oudere zus. Haar broers en zus kennen hun ouders wel, maar Rahana wil er niks over weten. Ze weet niks, niet hoe ze zijn overleden, hoe oud ze waren, hoe ze eruit zagen. Zo gek, want ze kan kan redelijk wat te weten komen over haar ouders via haar familie. Ze wil het niet, omdat ze dan moet huilen zegt ze. Lijkt mij alleen maar goed, je verdriet moet er toch uit, zoiets moet je verwerken.
Rahana vertelde ook nog een beetje over de andere mensen die in de compound wonen, maar dat moet ik nog even wat beter gaan uitpluizen hoe dat zit. In zo'n gesprek met haar merk je heel goed dat wij haar echt alles heel specifiek moeten vragen. Ze vraagt ook eigenlijk niks terug aan ons, heel typisch. Ze zit hier in Wulugu op de middelbare school. We vroegen haar of ze weet van WO1 en WO2 en Hitler, maar daar had ze nog nooit van gehoord. Zo raar, want dan weet ze waarschijnlijk nog zoveel meer dingen van de wereld niet. Zou ze uberhaupt weten dat wij op de aarde leven en dat er nog meer planeten bestaan ? Zou ze weten dat Australië bestaat ? En Azië ?





later weer gespeeld met kinderen, en daarna terug gefietst naar het gast gezin.
maar met de vraag: wat willen gaan veranderen hier? en wat is dan haalbaar? en hoe pakken we dit aan?